Stel je voor dat een goede vriend of vriendin het moeilijk heeft. Misschien is er iets mislukt, heeft hij een grote fout gemaakt op het werk of is een relatie op de klippen gelopen. Wat zeg je? Ben je kritisch? Heb je oordelen? Of ben je vriendelijk en toon je compassie? En hoe zit dat eigenlijk wanneer jij het moeilijk hebt? Hoe praat je dan tegen jezelf? Is er een verschil? In deze blog vertel ik je meer over mildheid en compassie, omdat ze je op weg helpen naar een mindful en liefdevol leven.
Veel mensen zijn gek genoeg heel mild voor anderen en bijzonder streng voor zichzelf. Andere mensen mogen zich prima vergissen en blunders begaan, maar als het om ons eigen gedrag gaat, zijn we vaak een stuk minder aardig. Falen is geen optie, want als je faalt… Ja, wat dan eigenlijk? Wanneer je erg streng bent voor jezelf, dan verlies je het contact met jouw eigen menselijkheid en dat is eigenlijk best vreemd. Alle andere mensen zijn prima zoals ze zijn, ondanks hun fouten, onverstandige acties en onaangename karaktertrekken. Maar waarom zou dat dan niet voor jou gelden? Ben jij zo anders of zo bijzonder?
Nou nee, eigenlijk niet! Jij bent zoals ieder ander: een gewoon mens, van vlees en bloed. Soms handel je uit enthousiasme en helderheid en soms juist vanuit angst of tunnelvisie. En dat is niet per se goed of fout: het is gewoon wat het is. Soms bereik je wat je wilt en soms merk je dat het allemaal niet loopt zoals je het graag had gezien. Het leven is nu eenmaal niet maakbaar. Voor niemand. En als je het zo bekijkt, dan kun je jezelf dus net zo goed wat vriendelijkheid, begrip en compassie geven, zoals je dat ook zo vaak aan anderen geeft.
Je hebt bij elke pijnlijke situatie de keuze: boos worden op jezelf, jezelf verwijten maken en verstrikt raken in zelfkritiek of jezelf de mildheid gunnen die je verdient. Jij bent net zo goed als ieder ander, net zo heel, net zo compleet, net zo liefdevol en net zo vriendelijk. Voorbij je missers of de schaamtevolle herinneringen die je liever wegstopt, ben je ook gewoon een mens. Vergeef jezelf en laat je hart naar jezelf uitgaan: heb begrip voor jezelf en heb compassie voor de pijn, de schaamte, de teleurstelling of het verdriet dat je voelt.
Compassie bezitten we allemaal: mededogen is aangeboren en het zorgt ervoor dat je geraakt wordt als je ziet dat een ander het moeilijk heeft. Bij zelfcompassie ligt dat iets anders: je richt je mededogen dan niet op een ander, maar op jezelf. Veel mensen vinden het heel moeilijk om zichzelf compassie te tonen, maar eigenlijk houdt het alleen maar in dat je met jezelf omgaat zoals je met een goede vriend of vriendin om zou gaan. In goede tijden, maar juist ook in tijden dat het allemaal wat minder lekker gaat.
Jezelf compassie tonen betekent trouwens niet dat je alles maar goed moet vinden, of egoïstisch bent, of de boel de boel moet laten. Zelfcompassie is ook niet hetzelfde als zelfmedelijden of zwelgen in je ellende. Het gaat erom dat je jezelf mildheid toont en daar heb je drie dingen voor nodig: mindfulness, zodat je kunt erkennen wat er op dit moment met je gebeurt, vriendelijkheid en het idee van de gedeelde menselijkheid, waardoor je beseft dat je niet alleen bent in je worstelingen. Dat lijden nu eenmaal een onderdeel is van het mens-zijn. Wij krijgen er allemaal vroeg of laat mee te maken.
Mindfulness en zelfcompassie kunnen je helpen om stress en depressiviteit te verminderen, maar kunnen ook zorgen voor minder angst. Het maakt je liefdevoller en vriendelijker: niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. Mensen die mindfulness en zelfcompassie beoefenen, ervaren ook meer verbinding met anderen en zijn over het algemeen gelukkiger. Dus mijn tip aan jou: merk je dat je zelfkritiek hebt of ben je boos op jezelf? Zeg dan in gedachten iets liefs, iets vriendelijks tegen jezelf, iets wat je tegen een vriend of vriendin zou zeggen, en merk op wat dat met je doet.
Meer lezen?